In een vorig leven maakte ik het blad OneWorld. Het ging over duurzaamheid, over anti-racisme, over de zoektocht naar een ‘betere’ wereld. Alhoewel we een optimistisch tijdschrift probeerden te maken en ook weleens een lief verhaal over een lemen ecodorp in Boekel publiceerden, werd ik na verloop van tijd ook wat mismoedig: was er dan als mens wonend in de westerse samenleving geen andere keus dan bij te dragen aan uitbuiting, uitsluiting, honger? Bij elk stuk over misstanden rond kobaltwinning of sojateelt zakte de moed me verder in de schoenen.

Zoals in OneWorld elk stuk een aanleiding leek om het over de desastreuze gevolgen van ons consumptiepatroon in andere werelddelen te hebben, zo lijken opvallend veel verhalen in de Helling uit te komen op de conclusie dat een groeiende economie niet meer van deze tijd is.

De onhoudbaarheid van het ongebreidelde kapitalisme is in dit nummer nooit ver weg.

Jolijn Hooghwinkel won onze tweede Gaia-essayprijs met een mooie schets van een toekomstige samenleving, een waarin bedrijven die spullen maken waar niemand op zit te wachten de macht is ontnomen. Marta Junqué betoogt dat we onze economie op een logische manier kunnen begrenzen als we iets doen aan ons structurele tijdgebrek – wie heeft er nou nog echt tijd om te zorgen, om vrijwilligerswerk te doen? Koen van Zon vraagt zich af of het voor de Europese Commissie niet tijd is om het dogma van groei en vrije keuze voor consumenten te bevragen. En verder is er het grote interview met de superster van de ecologische grenzen van de economie: Kate Raworth. Lees vooral haar hoopgevende verhaal over wat voor creatieve oplossingen haar ‘donuteconomie’ al heeft opgeleverd.

Dit keer werkten voor het eerst drie correctoren mee die helpen om het blad nagenoeg foutloos – de eerste foutloze krant moet nog gedrukt worden, hoorde ik iemand zeggen op de redactie van de Volkskrant – bij u op de mat te krijgen. Ik ben heel blij en dankbaar dat er mensen zijn die vrijwillig, gewoon omdat ze de Helling een warm hart toedragen, hieraan willen meewerken. Dat Harrie, Selma en Willemijn hun kostbare uren liever in de groei van het progressieve gedachtegoed steken dan in de groei van ons bbp.